Ken je het gevoel dat je net in een bepaalde flow zit, dat het nét allemaal op rolletjes loopt? Dat je mooie dingen met mooie mensen mag doen. Dat er niets (ok bijna niets) misgaat en dat jij om jou heen alleen maar lachende gezichten ziet. Ken jij dat gevoel? Nou ik ook...totdat...
Totdat er out-of-the-(MF*)-blue iets op jou pad komt wat alle zekerheid die jij voelde aan het wankelen brengt. En begrijp mij niet verkeerd...het was oprecht een mooie kans. En daar stond ik dan op de tweesprong. Ging ik voor een nieuwe uitdaging of bleef ik veilig in het marketing- en communicatiewereldje waarin ik mij zo senang voelde?
Fase 1. Twijfeltijd
De officiële twijfeltijd brak aan en heel wat raadgevers passeerden de revue. Mijn broers die nuchter, zakelijk maar wel vanuit mijn belang adviseren. Mijn peanutdinnetjes, die geloof mij zeker
niet op hun mondje zijn gevallen, hun gouden hart op de tong hebben en oprecht het beste met mij voor hebben. Last but surely not the least mijn vriendje (in crowd knows why)! Een nieuwe uitdaging heeft namelijk ook impact op het gezin en steun is het allerbelangrijkste wat een mens nodig heeft op het
moment dat hij of zij een belangrijke beslissing maakt. Vooral steun van het thuisfront.
Fase 2. Het gokje wagen
Als de twijfeltijd is afgelopen, al het advies is ingewonnen dan neem jij een besluit. Dus uiteindelijk besloot ik om een gokje te wagen. Jahaaa, je leest het goed ik had al issues met het
bedenken of ik überhaupt wel een poging wilde wagen om kans te gaan maken op een nieuwe uitdaging. Is het niet zo dat naar mate je ouder wordt de drang naar zekerheid en vastigheid alleen maar
groter wordt? Herkent iemand dit? Of ben ik hierin wederom de uitzondering die de regel bevestigt? Ik hoop het niet...
Maar enfin, briefje werd geschreven en de duimen werden gedraaid. Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat de nieuwe uitdaging ook niet op geheel onbekend terrein is. Wat het ook weer spannend
maakt. Als jij namelijk binnen hetzelfde concern bekendmaakt ambities te hebben én jij haalt de sollicitatieprocedure niet, dan loop je het risico dat men vanaf dat moment jou door een andere
bril zit. Jouw exit is dan eigenlijk in gang gezet. Ik blijf maar hangen in het geven van tekst en uitleg van mijn twijfelfase....
Fase 3. Het hoge woord
Het duimen draaien hielp en de gesprekken gingen van start. Een oriënterend gesprek (dat is de procedure) en toen de heads-up richting mijn huidige werkgever. Klotsoksels en angstzweet. De
procedure is namelijk dat jij zodra jij verder dan een oriënterend gesprek gaat, jij als werknemer jouw direct leidinggevende hiervan op de hoogte brengt. Jouw toekomstige werkgever hoort dit op
zijn/haar beurt weer op een hoger niveau bekend te maken... Toen was het hoge woord er uit. Alles was out-in-the-open, alleen had ik nog niets... Alleen een teleurgestelde leidinggevende...en de
mensen die mij kennen weten dat ik het niet fijn vind om mensen teleur te stellen :(.
Fase 4. De opluchting
Middenin een drukke beursweek kreeg ik het verlossende woord. Ik was door de laatste ronde en er werd een aanbod opgesteld. Wat een mega opluchting! Vanaf dat moment startte de reis naar mijn nieuwe uitdaging...
Dit is nu weer bijna twee maanden geleden en inmiddels werk ik alweer een maand in mijn nieuwe functie. Ik zal nog heel wat silent coaching nodig gaan hebben, want ik weet zeker dat ik in deze nieuwe functie nog voor heel wat nieuwe uitdagingen komt te staan. En damn ik dacht dat ik altijd wel cojones (ballen) had, maar stel mijzelf hierin toch wel teleur. Keep you posted.